Welke kleur moet de zitting van deze stoel hebben? Hoe groot zou deze tafel idealiter zijn? Heeft stucgips de juiste textuur voor een beeld van deze grootte? Wat is de essentie van dit gezicht, en blijft die overeind wanneer ik het in beton giet? Deze, en oneindig veel meer grote en kleine beslissingen laten zich in het atelier op verschillende manieren beantwoorden.
De terughoudende houding van Edo van Doorne tijdens het maken van al deze keuzes lijkt een rode draad in zijn werk te zijn. Hoe uiteenlopend de projecten en producten ook zijn, altijd lijkt het resultaat afgedwongen te worden door een welhaast meditatieve concentratie die wordt vastgehouden tijdens het hele maakproces. De nog premature meubels en beelden worden niet opgewacht met goede smaak of persoonlijke voorkeur in de hand. Nee, ze worden zelfs al in het vroegste stadium van hun nog prille bestaan tegen het licht gehouden om zodoende te achterhalen wat ze zélf willen, wat ze zélf kunnen zijn. Ieder beeld heeft zijn eigen ideale grootte. Ieder meubel zijn eigen materiaal. Ieder werk zijn eigen identiteit. Het lijkt of díe overtuiging leidinggevend is in zijn verder zo gevarieerde beroepspraktijk. En het resultaat van dit ideaal is een veelvormige expressie van sereniteit en harmonie.
Het is de praktische uitwerking van een eeuwigdurende zoektocht naar de eigenste essentie in ieder verschillend werk. De kunstenaar toont zich dienstbaar aan zijn eigen maaksels om zo het beste in hun naar boven te halen. De persoonlijkheid van de kunstenaar is zodoende niet al aanwezig als het uitgangspunt van dit alles, maar schijnt zachtjes door het werk als een achtergebleven residu. Wanneer alle keuzes gemaakt zijn en het werk is voltooid, dan gloeit voor de goede verstaander het gezicht van de maker in ieder afzonderlijk werk.
